شکسپیر در داج سیتی!

«دیابولیک: رومئو و ژولیت»، خوانش جدید محمد چرمشیر از «رومئو و ژولیت» با کارگردانی آتیلا پسیانی، نه آن‌چنان موفق است که شایسته ستودن باشد و نه آن‌قدر خنثی و ضعیف است که بتوان بی‌تفاوت از کنارش گذشت. شهرت «رومئو و ژولیت» شکسپیر به حدی است که دو شخصیت اصلی‌اش به عنوان سمبل عشق و دلدادگی در سراسر جهان شناخته می‌شوند اما رد پای این عشق در «دیابولیک...» پررنگ نیست. مهم‌ترین تغییری که محمد چرمشیر در منبع اقتباس اعمال کرده، حذف تقریبا کامل درونمایه عشقی آن و برجسته‌کردن اختلاف کاپولت‌ها و مونتاگوها است به گونه‌ای که ژولیت و رومئو در «دیابولیک...» به آدم‌هایی خشن، معتاد و خون‌ریز تبدیل شده‌اند که عشق به حاشیه زندگی‌شان رانده شده است و به سبک و سیاق قهرمان‌ها و ضدقهرمان‌های فیلم‌های مسعود کیمیایی برای هم چاقو و قمه می‌کشند!

نمونه‌های تغییر یافته (چه از نظر داستان چه از نظر فرم و اجرا) «رومئو و ژولیت» چند بار به روی صحنه رفته‌اند که البته هیچکدام هم ماندگار نشده‌اند مثل نمایشی که آرش عزیزی سه سال پیش بر مبنای متن پریسا عزیزی به عنوان ترکیبی از نمایشنامه شکسپیر و افسانه هندی «رام لیلا» کارگردانی کرد؛ نمایش«لارنس راهب، مردی که حرف می‌زند» نوشته محمد چرمشیر با کارگردانی عباس غفاری، نمایش عروسکی «رومئو و ژولیت» با کارگردانی هادی حجازی‌فر یا همین «دیابولیک...» که بیش و پیش از آنکه برداشت آزاد یا نسخه اقتباسی از عاشقانه ترین نمایشنامه شکسپیر محسوب گردد، تقلیدی است از سری فیلم‌های «پدرخوانده» و نسخه سینمایی جدید «رومئو و ژولیت».....