نقد نمایش «دیور» نویسنده: هاله مشتاقی‌نیا سرپرست، ایده‌پرداز و اجراگردان: آریان رضائی
وقتی از نمایش تعاملی حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم؟
آزاده فخری- از نظر نگارنده تمام نمایش‌ها تعاملی هستند؛ مخاطب از لحظه‌ای که به یک نمایش فکر می‌کند تا بلیط آن را بخرد یا نه، وارد تعامل با یک نمایش می‌شود. بعد از تهیه بلیط به هر روشی، تماشاگر ناخودآگاه ـ و چه بسا خودآگاه ـ تعامل خود با نمایش را آغاز می‌کند. وقتی تماشاگر تصمیم به دیدن یک نمایش می‌گیرد قطعا قدری در مورد آن جست‌وجو کرده یا خواهد کرد، حتی اگر هیچکدام از این‌ها نباشد و صرفا به توصیه یا دعوت یک شخص تصمیم به دیدن نمایش بگیرد باز هم وارد تعاملی ناگزیر شده است: چرا دعوت شده؟ نمایش چه چیزی دارد که ارزش دعوت از دیگران را داشته باشد؟ دعوت به‌خاطر عوامل نمایش است یا محتوای آن؟ یا صرفا از سر دلتنگی و همراهی است؟ اگر این مورد آخر باشد پس چرا این نمایش به خصوص؟ و نه سالن مجاور؟ یا نمایشی دیگر از کسی دیگر؟
از نظر نگارنده تمام نمایش‌ها تعاملی هستند؛ مخاطب از لحظه‌ای که به یک نمایش فکر می‌کند تا بلیط آن را بخرد یا نه، وارد تعامل با یک نمایش می‌شود. بعد از تهیه بلیط به هر روشی، تماشاگر ناخودآگاه ـ و چه بسا خودآگاه ـ تعامل خود با نمایش را آغاز می‌کند. وقتی تماشاگر تصمیم به دیدن یک نمایش می‌گیرد قطعا قدری در مورد آن جست‌وجو کرده یا خواهد کرد، حتی اگر هیچکدام از این‌ها نباشد و صرفا به توصیه یا دعوت یک شخص تصمیم به دیدن نمایش بگیرد باز هم وارد تعاملی ناگزیر شده است: چرا دعوت شده؟ نمایش چه چیزی دارد که ارزش دعوت از دیگران را داشته باشد؟ دعوت به‌خاطر عوامل نمایش است یا محتوای آن؟ یا صرفا از سر دلتنگی و همراهی است؟ اگر این مورد آخر باشد پس چرا این نمایش به خصوص؟ و نه سالن مجاور؟ یا نمایشی دیگر از کسی دیگر؟
تعامل با نمایش حتی در مراحل سخت افزاری نیز از همان لحظات اولیه همراه با مخاطبی است که آن را انتخاب می‌کند. با چه وسیله‌ای؟ از چه مسیری خود را به مکان اجرا برساند؟ چه بپوشد؟ چه نپوشد؟ آیا با وقت غذا یا نماز تداخل دارد یا خیر؟ حتی صندلی‌های ناراحت سالن اصلی تئاتر شهر و یا بوی قهوه کافی‌شاپ مجاور سالن سایه پیش پیش شما را در چرخه تعامل خود وارد کرده اند. اگر معده ناراحتی داشته باشید یا.....