نقد نمایش "صبح بخیر"
نویسنده و کارگردان: سیروس همتی

صبح بخیر تمام مولفه‌های آثار همتی را یکجا دارد. به این معنا که نویسنده و کارگردان نمایش به سبک شخصی خود نزدیک شده است. سبکی که در آن موقعیت‌های نمایشی در خلاصه‌ترین شکل بر روی صحنه جان می‌گیرند. شخصیت‌ها به دلیل پیروی از همان خصوصیت سبکی نویسنده که به آن اشاره شد، کم و موجزگو هستند. آنها کم می‌گویند و گزیده، چرا که می‌خواهند در ذهن تماشاگر خود بیشترین تاثیر را بگذارند. این خلاصه‌گویی در تمام اجزای نمایش ساری و جاری است از جمله دکور نمایش که بیشتر شبیه تابلوی نقاشان مدرن است که به جزئیات کمتر توجه دارند. نمایش به جای نقاشی جزئیات کامل، به قلم‌گیری اشکال و پیکره‌ها و به جای تماس تمام سطح قلم‌مو با بوم، به تاش‌هایی از شخصیت و موقعیت‌های نمایشی بسنده می‌کند. آدم‌های نمایش در فواصل همین تاش‌هاست که زندگی صحنه‌ای خود را به نمایش می‌گذارند. نمایش، زندگی آدم‌های گمنام جامعه را به نقاشی‌های مینیاتور نزدیک می‌کند که فارغ از هر گونه پرسپکتیو شخصیتی و موقعیتی، سعی در نشان‌دادن بی واسطه لحظه‌ها دارد. گونه‌ای اودیسه کافکایی در تار و پود زندگی روزمره.

نمایش برای ایجاد چنین اتمسفری خود را متعهد می‌بیند که به شعر نزدیک شود. توصیفات، شاعرانه می‌شود و گفت‌وگو‌ها ارزش افزوده‌ای پیدا می‌کنند. گویی آدم‌های نمایش با هم مشاعره می‌کنند و به جای حرف‌های معمولی، استعاره، تشبیه و جناس به کار می‌برند. نمایش دستور زبان خاص خود را هم دارد و سعی‌می‌کند قواعد درام را تا حد امکان به درستی رعایت کند. همتی در مقام نویسنده و کارگردان با تواضعی که از خصوصیات اخلاقی‌اش سرچشمه می‌گیرد، نگاه واقع‌بینانه‌ای به واقعیت دارد و در فاصله‌ای بسیار نزدیک به فاجعه، صحنه‌ای را در مقابل چشمان تماشاگر جان می‌بخشد تا در خلال آن به عمق فاجعه تاکید بیشتری داشته باشد. برای همین، اجرا در عین خاص بودن عام هم می‌شود و هضم آن برای طیف‌های مختلف تماشاگر آسان می‌گردد. ...

.

.

.

.

.

خوانندگان و علاقمندان محترم می توانند مطلب کامل این مقاله را از طریق مراجعه به سایت www.magiran.com  دریافت و مطالعه فرمایند.