تئاتر یونان در دوران رکود

تمایل دارم کلامم را با گفتاری از ‌هامی بابا[i] آغاز کنم:

ملت‌ها به شکلی به روایت‌هایی که درباره‌ی خودشان می‌گویند گره خورده‌اند، به «چه» و «چگونگی» گفته‌هایشان با این فکر در ذهن که هرگونه اختلال جدی در ساختار و فعالیت‌های فرهنگی مختلف که مردم با آن سروکار دارند از روزنامه خواندن گرفته تا خرید کردن، تولید و تماشای نمایش، خواه‌ناخواه فاصله‌ای بین مفهوم جامع و فردی ملت ایجاد می‌کند.

فرقی نمی‌کند که شما به بحران سیاسی، مالی، زیست‌محیطی، اخلاقی و یا موضوعات دیگر بیندیشید؛ ما درباره‌ی اتفاقی حرف می‌زنیم که انتظار می‌رود به یک وضعیت ناپایدار و خطرناک منجر شود و افراد، گروه، جامعه و یا کل اجتماع را تحت‌تأثیر خود قرار دهد. مورد اشاره شده یونان است. کشوری که سقوط اقتصادی‌اش به یک سؤال دشوار منتهی شده است. سؤال درباره‌ی روش‌هایی که این ملت و مردمانش به خودشان می‌نگرند و به دیگران می‌نمایانند.

تقریباً 4 سال سپری شده است و مردم به خوبی نمی‌دانند که چه بر سرشان آمده است. حال مقصر کیست: سیاستمداران، ساختار دولتی ناکارآمد، گروه‌های چپ، راست، بانک‌داران، صندوق بین‌المللی پول، بانک مرکزی اروپا، جهانی‌شدن، اروپایی شدن، یا خودشان؟ ...