نقد نمایش زبان کوهستانی، ایمان به خود

زبان کوهستان اثر هارولد پینتر و محصول دوران توجه او به سیاست است. بعد از آنکه همراه با آرتور میلر برای حمایت از کردها به ترکیه سفر می­کند، بازتاب این سفر به شکل نمایشنامه زبان کوهستان در سال 1988 نمایان می­شود. اما متنی که علی‌اکبر علیزاد برای کار خود در نظر گرفته است حاصل ترکیب متن کوتاه این نمایشنامه و اپیزود سوم «سوءقصدهایی به زندگی آن زن» نوشته «مارتین کریمپ» با ترجمه خود آقای علیزاد است که در میان 17 اپیزود این نمایشنامه، اپیزود سوم نزدیکی بیشتری به زبان کوهستان پینتر دارد و به همین دلیل از لحاظ متنی، وصله ناجور نیست.

غیر از احساسات و فطرت خالص انسانی که وابسته به مکان و نژاد نیست، به عنوان هنرمند جهان سومی که تجربه­های زیستی و اجتماعی­اش ناگزیر تفاوت­های بسیاری با هنرمندان هم رشته غربی­اش دارد، باید بپذیریم در گذر از شکل­های اجرایی در نمایش و ادبیات نمایشی، بسیاری از تجربه­های ایشان اصلا از سرزمین ما عبور نکرده­است، همان‌گونه که تجربه­های زیستی و اجتماعی ما نیز برای آنان پیش نیامده و غریب است و غریب خواهد ماند. با ذکر این نکته باید توجه داشت جهان پیچیده پینتر که به دست ما رسیده­ با ساختارشکنی در ابتدای مسیر هنری او شکل نگرفته است. او با شناخت نمایشنامه­های کلاسیک و بازیگری و کارگردانی نمایش­های شکسپیر، خود را آماده ورود به جهان نمایشنامه­نویسی مدرن کرده است. حال چگونه انتظار داریم پیش از اثبات برادری و نشان دادن توانایی در اجرای شسته رفته از آثار کلاسیک، در اجرای فرم با متن­های آوانگارد و ساختارشکن موفق باشیم؟ ...

.

.

.