موضوع بر سر بودجه است: تئاتر اسپانیایی در رکود اقتصادی

اینکه تئاتر اسپانیایی همیشه در وضعیتی شبه بحرانی به سر می‌برد به نظر قاعده‌ای کلی می‌رسد. این بحران‌ها تئاتر اسپانیا را مجبور به بازسازی‌های پی در پی می‌کند که در عمل تلاش‌هایی محکوم به شکست هستند.

تا چندی پیش دانشگاهیان اسپانیایی درباره بحران‌های تئاتر ما صحبت‌هایی می‌کردند و برای این بحران‌ها به اواخر سال‌های 1960 و عواقب غیرقابل برگشت دوران دیکتاتوری فرانکو اشاره میکردند. همانطور که خالد‌ام. عباس گفته است: سانسورهای شدیدی که فرانکو اجرا کرد باعث شد که تئاتر ما امروزه توسط بحران‌های شدیدتری صدمه ببیند.

در واقع نوع تجاری تئاتر وابسته به تامین مالی خصوصی و تماشاگران بورژوایی است که متقاضی فرم‌ها و محتویات سنتی (16ـ2010) هستند و مانعی برای پیشرفت انواع مختلف تئاتر به‌شمار می‌آیند.

50 سال بعد از زمان فرانکو تئاتر اسپانیا دوباره در بحران قرار گرفته است درحالی‌که عده‌ای هنوز سعی دارند فرانکو را برای اشتباهاتی که خودمان مسببش بوده‌ایم سرزنش کنند. حتی اگر تغییرات در سیستم تئاتر ـ خلق مدل‌های برجسته عمومی ـ در اصل به معنای آزادی تئاتر اسپانیا از نکته‌بینی‌های رسمی و محتویات باریک‌بینانه باشد، باز هم ما زمان زیادی را صرف تحقیق درباره اشتباهات کرده‌ایم؛

بحران حال حاضر، که در کم شدن تعداد تماشاگران دیده می‌شود، انواع تئاترهای تولید شده، بودجه‌های عمومی و خصوصی و فرم و محتوای نمایشنامه‌ها، به ما این امکان را می‌دهد که مدل تئاتر خود را تحلیل کنیم و اگر یکبار برای همیشه بخواهیم بر این بحران پیروز شویم، این مدل را تغییر دهیم. بحران حال حاضر با صدای بلندی به ما می‌گوید که چیزی پوسیده باید در سیستم تئاتر ما وجود داشته باشد. ...

.

.

.

.

خوانندگان و علاقمندان محترم می توانند مطلب کامل این مقاله را از طریق مراجعه به سایت www.magiran.com دریافت و مطالعه فرمایند.