گسستگی نظام دلالتی در بررسی آثار ژان ژنه (کلفت ها)

ژنه در بیان اجرایی کلفت‌ها به نکات پر اهمیتی اشاره می‌کند که لازم است درابتدای این بخش در پیوند با مباحث پیش رو مد نظر قرار گیرد.

او اشاره دارد که اساساً وحدت روایت از یکنواختی بازی زاده نمی‌شود، بلکه نتیجه‌ی هماهنگی میان گوناگونی بسیارِ قطعه‌ها و گوناگونی بسیار بازی‌هاست.

او می‌گوید، کسی که کلفت‌ها را به روی صحنه می‌برد باید آن چیزی را به نمایش درآورد که هنگام نوشتن نمایشنامه در من بوده و یا کمبودش در من به شدت حس می‌شده است. او در برابر این پرسش که آیا کلفت‌ها یاوه می‌گویند اینطور پاسخ می‌دهد:

«همان قدر که من هر روز صبح وقتی جلوی آینه ریشم را می‌زنم یا شب‌ها وقتی حوصله‌ام سررفته در جنگلی فکر می‌کنم تنهای تنهایم، یاوه می‌بافم....

شاید هدف اولیه من در هنگام نوشتن، این بود که بگویم یا نگویم که هستم و با این گفتن و نگفتن حالم از خودم به هم بخورد ولی شاید هدف بعدی‌ام تسرّی این حال به دیگران بوده است.

اما یک چیز را می‌توانم به قطعیت بگویم، آنچه در این نمایشنامه هست، شِکوه از وضع رقّت بار خدمتکاران نیست، فکر می‌کنم برای این کار سندیکای کارگران منزل وجود داشته باشد که قضیه‌اش ربطی به ما ندارد. من به تئاتر می‌روم برای آنکه خودم را روی صحنه ببینم، خودم را آن‌سان که نمی‌توانم یا جرأت نمی‌کنم ببینم، بنابراین وظیفه‌ی کمدین‌ها این است که حرکت‌ها و رخت‌هایی را برتن کنند که به آنان امکان دهد من را به خودم نشان دهند.

ادامه ی این مقاله را میتوانیددر شماره ی 220  ویژه ی دی ماه مجله نمایش بخوانید...