سیمای زشت زنی در میان جمع!

شهرام خرازی‌ها _قابلیت‌های نمایشی و تصویری غیرقابل انکار آثار صادق هدایت، نویسنده معروف ایرانی و صاحب شهرت جهانی، هیچ گاه در ایران جدی گرفته نشده است. اگر چه در کارنامه او فقط تعداد اندکی نمایشنامه («مازیار»، «پروین دختر ساسان» و «افسانه آفرینش») دیده می‌شود اما برخی از داستان‌هایش مناسب‌تر از این نمایشنامه‌ها برای اجرا روی صحنه تئاتر به نظر می‌رسند. تلاش‌هایی که در سال‌های دور و نزدیک در ایران و خارج از کشور برای جان بخشیدن به آثار هدایت روی صحنه تئاتر صورت گرفته («گل و قداره» بر اساس «داش آکل»، «موش توی پیت حلبی» بر مبنای «طلب آمرزش» و... )، عمدتا ناموفق بوده اند. یکی از علل مهم ماندگار نشدن این نمایش‌ها، انتخاب متونی از هدایت بوده که از اساس برای اقتباس به قصد اجرای صحنه‌ای، مناسب نبوده اند. از نمونه‌های اخیر می‌توان به نمایش «بوف کور» با کارگردانی ناصر حسینی‌مهر اشاره کرد که ترکیب غریبی بود از «سه قطره خون» و «بوف کور» که اولی اصلا به کار صحنه نمی‌آید و دومی آن قدر پیچیده و سرشار از