[[{"content_id":117365,"content_number":0,"portal_id":53,"lang_id":"fa","content_title":"نمایش خلاق حق همه است\r\nدکتر یدالله آقاعباسی","content_rtitr":"","content_short_title":null,"content_summary":"اکنون از اولین فعالیت‏‌های نمایشی جبار باغچه‌بان بنیانگذار تئاتر کودک و نوجوان ایران صدسال می‏گذرد. آثارنمایشی باغچه‌‏بان در ...","content_summary_fill":0,"content_body":"اکنون از اولین فعالیت‏‌های نمایشی جبار باغچه‌بان بنیانگذار تئاتر کودک و نوجوان ایران صدسال می‏گذرد. آثارنمایشی باغچه‌‏بان در جایگاه خود، نمونه‏ی بارز روشی ساده و فراگیر است که یک قرن پیش توسط این انسان شریف آغاز گردید و تحولات زیادی در دیدگاه آموزشی و پرورشی کشور ما به وجود آورد. از جمله‏ی این تحولات می‏توان تأثیر شیوه‏ی او را در برخی نهاد‌های آموزشی و تربیتی به خصوص مدارس به‌خوبی دید. شیوه‏ای که حدود نیم ‏قرن بعد در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان برای آموزش مربیان و آغاز جریان تئاتر نوین ایران در حوزه‌ی کودک و نوجوان به کار گرفته شد و بعدها عنوان «نمایش خلاق» و «تئاتر خلاق» به خود گرفت که هرچند برگرفته از سرمشق‏ها و برخی آموزه‏های غربی بود، اما شباهت بسیار زیادی به روش‏هایی داشت که باغچه‏بان سال‏ها قبل در مدارس آن زمان به کار گرفته و تجربه کرده بود. چه‏بسا استقبال اولین مربیان آموزش‏دیده در کانون پرورش فکری از این شیوه‏ی آموزشی تئاتر و سرعت توسعه و گسترش فعالیت‏های نمایشی خلاق در سراسر کشور که آثار و تبعات آن به نسل کنونی هم سرایت کرده، ریشه در آموزه‏هایی داشته باشد که بذر آن را یک قرن پیش معلم و مربی خلاق کودکان، جبار باغچه‏بان در دل فرهنگ و هنر این کشور کاشته بود.\r\n\r\nدر مطلب پیش رو سعی بر آن است تا بیان شود چگونه می‏توان از «نمایش خلاق» به عنوان ابزار و امکانی برای پرورش و توسعه‏ی خلاقیت و حفظ هویت بشر امروز در دنیای هجوم رسانه‏ها و تکنولوژی اطلاعات استفاده کرد.\r\n\r\nعصر اطلاعات عصر ارتباطات مجازی است و یکی از نمادهای این عصر تلفن همراه است با همه‌ی قابلیت‏ها و امکانات بی‌نظیرش. این کامپیوتر کوچکی است که می‏تواند کارهای بزرگ بکند و در کسر ثانیه‏ای فاصله‏های زیاد را کوتاه کند. ساعت‏ها می‏تواند آدم‏ها را سرگرم کند. می‏تواند بر رفتار فردی و جمعی آدم‏ها تأثیر بگذارد و تا همین حالا هم گذاشته است. پرسش این است که آیا انسان هم پا به پای این قابلیت‏های فراوان که لزومی به برشمردن آن‏ها نیست، گامی از آنچه که بوده پیشتر رفته؟\r\n\r\nدانشمندانی که در حوزه‌ی اطلاعات، دانش‌شناسی، فیزیک و امثال آن کار می‏کنند گاه در کنار همه‌ی مژده‏ها و گفتن همه خوبی‌ها، سخنان نومید کننده‏ای هم می‏زنند. مثلاً در مورد استفاده از موبایل به این نکته‏ها اشاره می‏کنند:\r\n\r\nکاهش توجه به محیط اطراف\r\n\r\nتغییر در کاربرد حواس\r\n\r\nغلبه‌ی حریم خصوصی\r\n\r\nکاهش آداب نزاکت اجتماعی\r\n\r\nعمومی شدن حریم خصوصی\r\n\r\nدست‌اندازی به حریم خصوصی دیگران\r\n\r\nتقویت سرعت سالاری\r\n\r\nو ...\r\n\r\nممکن است کسی برایش مهم نباشد که نزاکت اجتماعی کاهش یابد، یا حریم دیگران پایمال گردد. باکی نیست، خیلی‏ها هم جان آدم‏ها برایشان ارزش ندارد. بسیاری از آدم‏ها سرزمین را با حساب بانکی محاسبه می‏کنند. برای بعضی از آدم‏ها مهم نیست که جامعه پیشرفت کند یا در راه قهقرا باشد. خیلی از آدم‏ها ممکن است توی دلشان بگویند: پس از مرگم جهان را آب گیرد! لابد بعضی‏ها هم قدرت درک این مفاهیم را ندارند.\r\n\r\nاما فکر کنید جامعه‏ای باشد که در آن کسی به محیط اطرافش توجه نکند، تمرکر نداشته باشد، حواسش از کار بیفتد، دیگران را آدم حساب نکند و شب و روز از سرعت سرسام بگیرد. ما که نداریم، ولی چنین جامعه‏‌ای سرش را بگیری پایش کجا می‏رود، پایش را بگیری سرش کجا؟ ما که نداریم. ولی اگر جامعه‏ای داشته باشیم که در آن جان دیگران، حق دیگران، سلامت دیگران، دارایی دیگران ارزشی نداشته باشد، چنین جامعه‏ای چه جور جهنمی خواهد بود؟ جامعه‏ای که در آن سبقت‌جویی، منفعت‌طلبی شخصی، انزوا، خودشیفتگی و تک‌بعدی بودن حرف اول را بزند، چگونه آینده‏ای خواهد داشت.\r\n\r\nچرا این‏ها را می‏گویم؟ چون مدرنیست ابزاری مایه‌ی افزایش اضطراب، انزواطلبی، خودشیفتگی و افسردگی است اگر پادزهری نداشته باشد.\r\n\r\nدانشمندان می‏گویند رسانه‏‌ها محدودیت‏های انسان را برمی‏دارند، مکانیزم‏های تنظیمی را کاهش می‏دهند،‌هارمونی را از میان می‏برند و روز به روز فربه‌تر می‏شوند.\r\n\r\nکم‌کم کار به جایی می‏رسد که نمی‏توانید آن‏ها را خاموش کنید و احتمالاً روزی خواهید رسید که آن‏ها شما را کنترل می‏کنند و بر شما مسلط می‏شوند، نه شما بر آن‌ها.\r\n\r\nاین زندانی است که انسان با دست خود برای خود می‏سازد. مخالفت با آن هم نه ممکن است و نه عاقلانه. کدام انسان خردمندی خود را از امکانات جامعه نوین محروم می‏کند و با خشک مغزی و تعصب به عصر حجر برمی‏گردد. البته همیشه بوده‌اند کسانی که به غارها پناه برده‌اند و یا تمام عمر مثل سمعان عمودی بر ستون یا بر بلندی دوری زیسته‌اند و گفته‌اند «دلاخو کن به تنهایی که از تن‏ها بلاخیزد». اما انسان موجودی اجتماعی است و نمی‏تواند و نباید خلاف سرشت خود رفتار کند، مگر بیماری دل از دنیا برکنده و به شاهد مرگ گرویده باشد...\r\nادامه‌ی این مطلب را می‌توانید در شماره‌ی 231 مجله‌ی نمایش بخوانید.","content_html":"

اکنون از اولین فعالیت‏‌های نمایشی جبار باغچه‌بان بنیانگذار تئاتر کودک و نوجوان ایران صدسال می‏گذرد. آثارنمایشی باغچه‌‏بان در جایگاه خود، نمونه‏ی بارز روشی ساده و فراگیر است که یک قرن پیش توسط این انسان شریف آغاز گردید و تحولات زیادی در دیدگاه آموزشی و پرورشی کشور ما به وجود آورد. از جمله‏ی این تحولات می‏توان تأثیر شیوه‏ی او را در برخی نهاد‌های آموزشی و تربیتی به خصوص مدارس به‌خوبی دید. شیوه‏ای که حدود نیم ‏قرن بعد در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان برای آموزش مربیان و آغاز جریان تئاتر نوین ایران در حوزه‌ی کودک و نوجوان به کار گرفته شد و بعدها عنوان «نمایش خلاق» و «تئاتر خلاق» به خود گرفت که هرچند برگرفته از سرمشق‏ها و برخی آموزه‏های غربی بود، اما شباهت بسیار زیادی به روش‏هایی داشت که باغچه‏بان سال‏ها قبل در مدارس آن زمان به کار گرفته و تجربه کرده بود. چه‏بسا استقبال اولین مربیان آموزش‏دیده در کانون پرورش فکری از این شیوه‏ی آموزشی تئاتر و سرعت توسعه و گسترش فعالیت‏های نمایشی خلاق در سراسر کشور که آثار و تبعات آن به نسل کنونی هم سرایت کرده، ریشه در آموزه‏هایی داشته باشد که بذر آن را یک قرن پیش معلم و مربی خلاق کودکان، جبار باغچه‏بان در دل فرهنگ و هنر این کشور کاشته بود.<\/a><\/span><\/span><\/p>\n\n

در مطلب پیش رو سعی بر آن است تا بیان شود چگونه می‏توان از «نمایش خلاق» به عنوان ابزار و امکانی برای پرورش و توسعه‏ی خلاقیت و حفظ هویت بشر امروز در دنیای هجوم رسانه‏ها و تکنولوژی اطلاعات استفاده کرد.<\/span><\/span><\/p>\n\n

عصر اطلاعات عصر ارتباطات مجازی است و یکی از نمادهای این عصر تلفن همراه است با همه‌ی قابلیت‏ها و امکانات بی‌نظیرش. این کامپیوتر کوچکی است که می‏تواند کارهای بزرگ بکند و در کسر ثانیه‏ای فاصله‏های زیاد را کوتاه کند. ساعت‏ها می‏تواند آدم‏ها را سرگرم کند. می‏تواند بر رفتار فردی و جمعی آدم‏ها تأثیر بگذارد و تا همین حالا هم گذاشته است. پرسش این است که آیا انسان هم پا به پای این قابلیت‏های فراوان که لزومی به برشمردن آن‏ها نیست، گامی از آنچه که بوده پیشتر رفته؟<\/span><\/span><\/p>\n\n

دانشمندانی که در حوزه‌ی اطلاعات، دانش‌شناسی، فیزیک و امثال آن کار می‏کنند گاه در کنار همه‌ی مژده‏ها و گفتن همه خوبی‌ها، سخنان نومید کننده‏ای هم می‏زنند. مثلاً در مورد استفاده از موبایل به این نکته‏ها اشاره می‏کنند:<\/span><\/span><\/p>\n\n

کاهش توجه به محیط اطراف<\/span><\/span><\/p>\n\n

تغییر در کاربرد حواس<\/span><\/span><\/p>\n\n

غلبه‌ی حریم خصوصی<\/span><\/span><\/p>\n\n

کاهش آداب نزاکت اجتماعی<\/span><\/span><\/p>\n\n

عمومی شدن حریم خصوصی<\/span><\/span><\/p>\n\n

دست‌اندازی به حریم خصوصی دیگران<\/span><\/span><\/p>\n\n

تقویت سرعت سالاری<\/span><\/span><\/p>\n\n

و ...<\/span><\/span><\/p>\n\n

ممکن است کسی برایش مهم نباشد که نزاکت اجتماعی کاهش یابد، یا حریم دیگران پایمال گردد. باکی نیست، خیلی‏ها هم جان آدم‏ها برایشان ارزش ندارد. بسیاری از آدم‏ها سرزمین را با حساب بانکی محاسبه می‏کنند. برای بعضی از آدم‏ها مهم نیست که جامعه پیشرفت کند یا در راه قهقرا باشد. خیلی از آدم‏ها ممکن است توی دلشان بگویند: پس از مرگم جهان را آب گیرد! لابد بعضی‏ها هم قدرت درک این مفاهیم را ندارند.<\/span><\/span><\/p>\n\n

اما فکر کنید جامعه‏ای باشد که در آن کسی به محیط اطرافش توجه نکند، تمرکر نداشته باشد، حواسش از کار بیفتد، دیگران را آدم حساب نکند و شب و روز از سرعت سرسام بگیرد. ما که نداریم، ولی چنین جامعه‏‌ای سرش را بگیری پایش کجا می‏رود، پایش را بگیری سرش کجا؟ ما که نداریم. ولی اگر جامعه‏ای داشته باشیم که در آن جان دیگران، حق دیگران، سلامت دیگران، دارایی دیگران ارزشی نداشته باشد، چنین جامعه‏ای چه جور جهنمی خواهد بود؟ جامعه‏ای که در آن سبقت‌جویی، منفعت‌طلبی شخصی، انزوا، خودشیفتگی و تک‌بعدی بودن حرف اول را بزند، چگونه آینده‏ای خواهد داشت.<\/span><\/span><\/p>\n\n

چرا این‏ها را می‏گویم؟ چون مدرنیست ابزاری مایه‌ی افزایش اضطراب، انزواطلبی، خودشیفتگی و افسردگی است اگر پادزهری نداشته باشد.<\/span><\/span><\/p>\n\n

دانشمندان می‏گویند رسانه‏‌ها محدودیت‏های انسان را برمی‏دارند، مکانیزم‏های تنظیمی را کاهش می‏دهند،‌هارمونی را از میان می‏برند و روز به روز فربه‌تر می‏شوند.<\/span><\/span><\/p>\n\n

کم‌کم کار به جایی می‏رسد که نمی‏توانید آن‏ها را خاموش کنید و احتمالاً روزی خواهید رسید که آن‏ها شما را کنترل می‏کنند و بر شما مسلط می‏شوند، نه شما بر آن‌ها.<\/span><\/span><\/p>\n\n

این زندانی است که انسان با دست خود برای خود می‏سازد. مخالفت با آن هم نه ممکن است و نه عاقلانه. کدام انسان خردمندی خود را از امکانات جامعه نوین محروم می‏کند و با خشک مغزی و تعصب به عصر حجر برمی‏گردد. البته همیشه بوده‌اند کسانی که به غارها پناه برده‌اند و یا تمام عمر مثل سمعان عمودی بر ستون یا بر بلندی دوری زیسته‌اند و گفته‌اند «دلاخو کن به تنهایی که از تن‏ها بلاخیزد». اما انسان موجودی اجتماعی است و نمی‏تواند و نباید خلاف سرشت خود رفتار کند، مگر بیماری دل از دنیا برکنده و به شاهد مرگ گرویده باشد...
\nادامه‌ی این مطلب را می‌توانید در شماره‌ی 231 مجله‌ی نمایش بخوانید.<\/span><\/span><\/p>","content_source":"","content_url":"","content_date_start":"2019-02-13 11:25:09","content_date_event":null,"content_date_event_start":null,"content_date_event_end":null,"content_show_title_slider":1,"content_date_last_edit":"2019-02-13 11:34:41","content_date_register":"2019-02-13 11:34:41","content_columns":0,"content_show_img":1,"content_show_details":0,"content_show_related_img":0,"content_show_slider":1,"content_comment":1,"content_score":0,"tag_id":0,"score_average":null,"score_count":null,"score_date_last":null,"uid":386,"eid":0,"attach_title":null,"attaches":[{"sizes":{"150":"file\/53\/attach\/197001\/attach.png","300":"file\/53\/attach\/197001\/attach.png","400":"file\/53\/attach\/197001\/attach.png","600":"file\/53\/attach\/197001\/attach.png","900":"file\/53\/attach\/197001\/attach.png","1200":"file\/53\/attach\/197001\/attach.png"}}]}]]